کد مطلب:30095 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:108
پس امیر مؤمنان به سوی نعیم فرستاد و او را آوردند و فرمان داد كه [ به مجازات این عمل خلاف]، او را بزنند. نعیم به علی علیه السلام گفت:بدان كه - به خدا سوگند - ماندن دركنار تو مایه خواری است و جدا شدن از تو، موجب كفر است. چون این سخن را از او شنید، به او فرمود:«ای نعیم! از تو گذشتیم؛ چرا كه خداوند عزّوجل می فرماید:"ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ؛ [1] بدی را به بهترین گونه پاسخ دِه". این سخنت كه گفتی:"در كنار تو ماندن، مایه خواری است"، كار زشتی است كه مرتكب شدی و این گفته ات كه:"جدا شدن از تو، موجب كفر است"، كار نیكی است كه به دست آوردی. پس این، در برابر آن! ». سپس فرمان داد تا رهایش كنند.[2].
6728. امام صادق علیه السلام:امیر مؤمنان، سخنی درباره بِشْر بن عُطارِد تمیمی شنید و در پی او فرستاد. فرستاده امیر مؤمنان، او را در میان بنی اسد دید و دستگیرش كرد؛ امّا نُعَیم بن دُجاجه اسدی برخاست و او را از دست وی رهانْد.